آنچه ت بکار نیست چرا جوئی؟

وانچه ت ازو گریز چرا گوئی؟

به روئی ار به روی کسی آری

بی شک به رویت آید بی روئی

خوش خوش از جهان و جوانمردی

پیش آر و پیش مار خوی نوئی

بدخو عقاب کوته عمر آمد

کرگس دراز عمر ز خوش خوئی

این زال شوی کش چتو بس دیده است

از وی بشوی دست زناشوئی

بنده مشو ز بهر فزونی را

آن را که همچو اوئی و به زوئی

گر دانشت به مال به دست آمد

پس مال می به دانش چون جوئی؟

چون می فروشی آنچه خریده ستی؟

خونی ز خون ز بهر چه می شوئی؟

جان را به علم پوش چو پوشیدی

تن رابه ششتری و به کاکوئی

روشن روانت گنه ز بی علمی

تیره تنت چو مشک به خوش بوئی

پوینده این جهان و فروزندی

او را از این قبل به تگاپوئی